Pucz monachijski (niem. Hitlerputsch - Pucz Hitlera, Hitler-Ludendorff-Putsch - Pucz Hitler-Ludendorff, Bürgerbräu-Putsch - Pucz Bürgerbräu, zwany też pucz piwiarniany) – nieudana próba przeprowadzenia zamachu stanu w Republice Weimarskiej przez Adolfa Hitlera i gen. Ericha Ludendorffa, zorganizowana w nocy z 8 na 9 listopada 1923 roku w Monachium przy pomocy bojówek partyjnych SA; zakończona rozwiązaniem Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP) i skazaniem Hitlera na 5 lat więzienia.
Hitler uznał, że nadarzyła się stosowna sytuacja, aby zmusić rząd bawarski do obalenia rządu Republiki Weimarskiej. 30 października 1923 przemawiał do swych zwolenników w monachijskim cyrku "Krone", przedstawiając perspektywę wywołania powstania. Stosowna okazja nastąpiła, gdy Gustav von Kahr wraz z Otto von Lossowem, Hansem von Seißerem i licznymi innymi czołowymi politykami narodowymi zebrali się 8 listopada w piwiarni Bürgerbräukeller, w celu omówienia własnych planów politycznych. O dwudziestej, około pół godziny po rozpoczęciu spotkania na salę wkroczyli Adolf Hitler, generał Erich Ludendorff, Hermann Göring i dalsi naziści. Hitler wystrzelił z rewolweru w sufit, aby przerwać dyskusję i zwrócić uwagę na to, co miał do powiedzenia zebranym. Ogłosił, że sala jest otoczona przez członków SA i że rozpoczęła się właśnie rewolucja narodowa.
W tym samym czasie Ernst Röhm na czele grupy bojówkarzy SA przejął kontrolę nad kwaterą główną bawarskiej armii[1].
Hitler poprosił triumwirat złożony z von Kahra, von Lossowa i von Seißera na rozmowę do mniejszej bocznej salki, zaś w tym czasie Göring wygłosił mowę do zgromadzonych. Hitlerowi szybko udało się przekonać triumwirat do przystąpienia do rewolucji. Kahr został uwolniony i o 2.55 w nocy drogą radiową odżegnał się jednak od udziału w puczu. W tajemnicy przed Hitlerem i Ludendorffem, zmobilizował siły przeciwko nim.
Hitler zamierzał na wzór włoskich faszystów pod wodzą Mussoliniego przejąć kontrolę nad zgromadzonymi w Bawarii wojskami i wraz z połączonymi bojówkami antydemokratycznymi poprowadzić ją na Berlin, aby tam objąć władzę. Hitler sądził, że szybko otrzyma poparcie społeczeństwa, jednak mylił się.
Rankiem 9 listopada 1923 częściowo uzbrojony tłum (2000 osób) pod wodzą Hitlera i Ludendorffa przemaszerował przez centrum miasta, aby zyskać poparcie obywateli. Kolumna nazistów sforsowała policyjną blokadę ustawioną na moście. Gdy Hitler i Ludendorff dowiedzieli się, że armia wystąpiła przeciwko Röhmowi i bojówkarzom, ruszyli z pomocą[1]. Udali się w kierunku monachijskiej Feldherrenhalle przy Odeonsplatz, gdzie przemarsz został krwawo wstrzymany przez policję. Zostali postrzeleni bojówkarze, którzy osłaniali Hitlera; on sam uniknął trafienia[1]. W czasie walki zginęło czterech policjantów i jeden przypadkowy przechodzień, zastrzelono piętnastu bojówkarzy. Bojówkarze SA aresztowali przedstawicieli mniejszości żydowskiej, radnych lewicy oraz zdemolowali redakcje pism o profilu socjaldemokratycznym. Jeszcze tego samego dnia Ludendorff został pojmany, zaś Hitler 11 listopada 1923. Aresztowany został również Heinrich Himmler[1]. Göring został ranny w pachwinę i z pomocą swojej żony Carin uciekł do Austrii, dzięki czemu uniknął aresztowania i więzienia. NSDAP została zakazana (zdelegalizowana) w całych Niemczech, zaś 1 kwietnia 1924 Hitler został skazany przez bawarski trybunał pod przewodnictwem Georga Neithardta za zdradę na pięć lat uwięzienia w twierdzy (o łagodnym rygorze), z możliwością zwolnienia warunkowego po sześciu miesiącach. Generał Ludendorff jako bohater I wojny światowej został uniewinniony. Oświadczył w sądzie, że był nieświadomym uczestnikiem wydarzeń. Röhm aresztowany po puczu, został skazany na piętnaście miesięcy więzienia, jednak uzyskał zwolnienie krótko po wyroku (ale został wydalony z Reichswehry).
Wszystko wskazywało na to, że nastąpił koniec Hitlera i jego zwolenników, jednak dzięki zamachowi Hitler zdobył sławę. Twierdził, że próbował ocalić naród z tragicznej sytuacji
Hitler podczas odbywania kary w Landsbergu napisał pierwszą część swojej książki Mein Kampf, z pomocą towarzyszącego mu w więzieniu Rudolfa Hessa. 20 grudnia 1924 Hitler opuścił więzienie
Prezesowi PIS zostało tylko obalenie demokratycznie wybranej władzy . W swych marszach jest żałosny i absolutnie neskuteczny. Frajer na maxa.
